❝ Ἐλάχιστα χρειάζεται νὰ εἰπωθοῦν γιὰ νὰ δείξουν αὐτὸ ποὺ εἶναι προφανὲς τοῖς πάσι, ὅτι κάποια δύναμη ἀπορρέουσα ἀπὸ τὴν αἰθερώδη καὶ αΐδια φύση διαχέεται ἐπὶ πάσα τὴν περίγειο μεταβάλλοντας τὰ πάντα, ἀφοῦ τὰ πρωταρχικὰ στοιχεῖα τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ ἀέρος ποὺ περιέχονται ὑπὸ τὴν σελήνη μεταβάλλονται ἀπὸ τὶς κινήσεις τοῦ αἰθέρος, καὶ αὐτὰ κατόπιν μεταβάλλουν ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ποὺ τὰ περιέχουν, ὅπως τὴν γῆ, τὸ ὕδωρ, καὶ τέλος τὰ φυτὰ καὶ ζῷα ἐντός τους.
Διότι ὁ ἥλιος, μαζὶ μὲ τὴν ἀτμόσφαιρα, ἐπηρεάζει πάντοτε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὰ πάντα περὶ τὴν γῆ, ὄχι μόνον διὰ τῶν ἀλλαγῶν ποὺ συνοδεύουν τὶς ἐποχὲς τοῦ έτους φέροντας τὴν ἀναπαραγωγὴ τῶν ζώων, τὴν καρποφορία τῶν φυτῶν, τὴν ῥοὴ τῶν ὑδάτων, καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν σωμάτων, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν καθημερινῶν στροφῶν του παρέχοντας θερμότητα, ὑγρασία, ξηρότητα καὶ κρύο μὲ κανονικὴ σειρὰ καὶ κατ’ ἀντιστοιχία μὲ τοὺς ὁμοιότροπους σχηματισμούς του ὡς πρὸς τὸ μεσουράνημα.
> Ἡ σελήνη ἐπίσης, ὡς τὸ πλησιέστερο τῆς γῆς σῶμα, διαχέει ἄφθονα τὴν ἀπορροή της εἰς ὅλα τὰ γήινα, διότι τὰ περισσότερα συμπάσχουν μαζί της καὶ μεταβάλλονται μαζί της, ἄψυχα καὶ ἔμψυχα. Καὶ οἱ ποταμοὶ αὐξομειώνουν τὰ ῥεύματά τους μὲ τὶς φάσεις τῆς σελήνης, καὶ οἱ θάλασσες αὐξομειώνουν τὴν δική τους ὁρμὴ (παλίρροια – ἄμπωτη) μὲ τὴν ἀνατολὴ καὶ τὴν δύση της, καὶ τὰ φυτά καὶ τὰ ζῷα ἐν τῷ συνόλῳ τους ἢ ἐν μέρει αὐξάνονται καὶ μειώνονται μαζί της. Επιπλέον, τα περάσματα τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων καὶ τῶν πλανητῶν συχνὰ δίνουν σημεῖα γιὰ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ὅπως ὅτι ἐπίκεινται καύσωνες, θύελλες ἢ χιονοπτώσεις, καὶ τὰ γήινα πράγματα ἐπηρεάζονται ἀναλόγως.
> Ἐπίσης οἱ μεταξύ τους ὄψεις, καθὼς συνέρχονται καὶ συγκεράζονται οἱ διαχύσεις τους, ἐπιφέρουν πλεῖστες καὶ ποικίλες μεταβολές. Διότι ἂν καὶ ἡ δύναμη τοῦ ἡλίου κυριαρχεῖ ἐπὶ τοῦ συνόλου τῆς κατὰ τάξη ποιότητος, τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα συνεργοῦν ἢ ἀντιτίθονται πρὸς αὐτὸ σὲ συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Ἀπὸ αὐτὰ ἡ ἐπιρροὴ τῆς σελήνης εἶναι ἡ πλέον ἐμφανὴς καὶ διαρκής, ὅπως ὅταν εἶναι νέα, διχοτόμος ἢ πανσέληνος· ἡ δὲ τῶν πλανητῶν περιοδικοτέρα καὶ ὀλιγότερο ἐμφανής, ὅπως ὅταν ἐμφανίζονται πρὶν τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου ἢ μετὰ τὴν δύση του, καθὼς καὶ ὅταν πλησιάζουν σὲ ὄψεις μεταξύ τους). ❞
Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Πτολεμαῖος (Σύνταξις Ἀποτελεσματική) μᾶς εἰσάγει εἰς τὴν θεμελιώδη ἀστρολογικὴ θεωρία τῆς ἐπιδράσεως, ἀλληλεπιδράσεως καὶ συνθέσεως τῶν ἐπιρροῶν τῶν ἐγγυτέρων καὶ μεγαλυτέρων οὐρανίων σωμάτων – τοῦ Ἡλίου, τῆς Σελήνης, καὶ τῶν πέντε πλανητῶν – ἐπὶ τῆς γῆς, κάνοντας χρήση καὶ τῶν γνωστῶν, ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Ἱπποκράτους καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους, τεσσάρων ποιοτήτων θερμή, ξηρή, ὑγρὰ καὶ ψυχρά. Διαπιστώνουμε ἕνα ὁλοκληρωμένο σύστημα, θεωρητικὸ καὶ πρακτικό, ποὺ ἐφαρμόζεται εὐρέως εἰς πλείστους τομεῖς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ἀπὸ τὴν γεωργικὴ καὶ τὴν περὶ χωρῶν πρόγνωση ἕως τὴν παρασκευὴ φαρμάκων, τὴν ἰατρικὴ κ.ἂ.
Δυνάμεις κατὰ φυσικὴ ἀπορροὴ
– Ἥλιος
Ἡ κυρίαρχη δύναμη τῆς φύσεως τοῦ ἡλίου εἶναι κυρίως νὰ θερμαίνῃ καὶ ἠπιότερα νὰ ξηραίνῃ. Ἡ ἐπίδρασή του γίνεται ἀντιληπτὴ πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλων τῶν ἄλλων οὐρανίων σωμάτων, λόγῳ τοῦ μεγέθους του καὶ τῶν εὐκόλως ἀντιληπτῶν μεταβολῶν ποὺ γίνονται ἀναλόγως τὸ ὕψος του. Διότι ὅσο πλησιάζει τὸ μεσουράνημα ἑνὸς τόπου (ἡμερησίως ἀλλὰ καὶ ἐποχιακῶς, ὅσο ὑψηλοτέρα εἶναι ἡ καμπύλη τῆς τροχιᾶς του), τόσο ἰσχυροτέρα εἶναι ἡ ἐπιρροή του.
– Σελήνη
Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἡ δύναμη τῆς σελήνης εἶναι νὰ ὑγραίνῃ λόγῳ τῆς ἐγγύτητός της πρὸς τὴν γῆ καὶ τὴν ἀναθυμίαση τῆς ὑγρασίας της. Ἡ κύρια δράση της λοιπὸν εἶναι ἀκριβῶς αὐτή, νὰ μαλακώνῃ τὰ σώματα καὶ νὰ τοὺς ἐπιφέρῃ σήψη. Ἀλλά μετέχει ἐπίσης ἠπιότερα καὶ τῆς θερμαντικῆς δυνάμεως, λόγῳ τοῦ φωτός ποὺ δέχεται ἀπὸ τὸν ἥλιο.
– Κρόνος
Ὁ πλανήτης τοῦ Κρόνου ἔχει ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὴν ποιότητα νὰ ψύχῃ καὶ ἠπιότερα νὰ ξηραίνῃ, ἴσως ἐπειδὴ εἶναι ὁ πλέον ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὴν θερμότητα τοῦ ἡλίου ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπορροὴ τῆς ὑγρασίας τῆς γῆς. Συνίστανται καὶ δυνάμεις ἐπὶ αὐτοῦ καὶ τῶν ἄλλων πλανητῶν, ποὺ γίνονται ἀντιληπτὲς παρατηρῶντας τὶς ὄψεις ποὺ σχηματίζουν πρὸς τὸν ἥλιο καὶ τὴν σελήνη, καθώς ἄλλοι μὲ τὸν ἕναν καὶ ἄλλοι μὲ τὸν ἄλλον τρόπο φαίνονται νὰ τροποποιοῦν ὀλίγο ἢ πολὺ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα.
– Δίας
Ἡ δράση τοῦ πλανήτη τοῦ Διὸς εἶναι εὔκρατη, διότι κινεῖται μεταξὺ τῆς ψυκτικῆς ἐπιρροῆς τοῦ Κρόνου καὶ τῆς καυστικῆς τοῦ Ἄρεως. Θερμαίνει καὶ ὑγραίνει ταυτοχρόνως, καὶ ἐπειδὴ εἶναι περισσότερο θερμαντικὸς λόγῳ τῶν ὑποκειμένων σφαιρῶν, παράγει γονιμοποιητικοὺς ἀνέμους.
– Ἄρης
Ὁ πλανήτης τοῦ Ἄρεως εἶναι λίαν ξηραντικὸς καὶ ἡ φύση του καυστικὴ παρομοίως μὲ τὸ πυρῶδες χρῶμα του, καὶ λόγῳ τῆς ἐγγύτητός του πρὸς τὸν ἥλιον διότι ἡ ἡλιακὴ σφαῖρα κεῖται ἀκριβῶς ὑπὸ τοῦ Ἄρεως.
– Ἀφροδίτη
Ὁ πλανήτης τῆς Ἀφροδίτης ἔχει τὴν ἰδία δύναμη καὶ δράση μὲ τοῦ Διὸς ἀλλὰ ἀντιθέτως, διότι ἠπιότερα θερμαίνει λόγῳ τῆς ἐγγύτητός της πρὸς τὸν ἥλιο καὶ κυρίως ὑγραίνει ὅπως καὶ ἡ Σελήνη, λόγῳ τοῦ μεγέθους τοῦ φωτός της καὶ ἐπειδὴ δέχεται τὴν ἀναθυμίαση τῆς ὑγρασίας ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς.
– Ἑρμῆς
Ὁ πλανήτης τοῦ Ἑρμοῦ γενικά εὑρέθη νὰ εἶναι ἐξ ἴσου ἄλλοτε ξηραντικὸς καὶ ἀπορροφητικὸς ὑγρῶν, ἐπειδὴ ποτὲ δὲν ἀπομακρύνεται πολὺ (κατὰ τὸ ἐκλειπτικὸ μῆκος) ἀπὸ τὴν θερμότητα τοῦ Ἡλίου, και ἄλλοτε ὑγραντικός, ἐπειδὴ κεῖται ὑπεράνω τῆς σφαίρας τῆς σελήνης, ποὺ εἶναι ἡ ἐγγυτέρα πρὸς τὴν γῆ. Καὶ ἡ ἐπίδρασή του μεταβάλλεται ταχύτατα ἀπὸ τὴν μία πρὸς τὴν ἄλλη κατάσταση, ὡσᾶν νὰ τὸν ὠθοῦσε ἡ γοργή του κίνηση γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Κατάταξη τῶν σφαιρῶν τῶν πλανητῶν κατὰ ταχύτητα καὶ ποιότητα: Σελήνη, Ἑρμῆς, Ἀφροδίτη, Ἥλιος, Ἄρης, Δίας, Κρόνος
Οἱ σφαῖρες τῶν πλανητῶν, τὰ τἐσσερα στοιχεῖα, καὶ ἡ σφαῖρα τῶν ἀπλανῶν, χειρόγραφο τοῦ Matfré Ermengau τοῦ Béziers, Breviari d’Amor, Ἰσπανία, 14ος αἰ.
Δυνάμεις κατὰ τὴν αἵρεση
– Ἀγαθοποιοὶ καὶ κακοποιοὶ
Ἀπὸ τὰ τέσσερα χύματα, δύο εἶναι τὰ γόνιμα καὶ δραστήρια, τὸ θερμὸ καὶ τὸ ὑγρό, διότι μέσω αὐτῶν ὅλα συνδυάζονται καὶ αὐξάνονται. Καὶ δύο εἶναι τὰ φθαρτικὰ καὶ ἀδρανή, τὸ ξηρὸ καὶ τὸ ψυχρό, ποὺ μέσω αὐτῶν πάλι ὅλα διαχωρίζονται καὶ φθίνουν.
Συνεπῶς οἱ ἀρχαῖοι ἐδέχθησαν δύο τῶν πλανητῶν, αὐτοὺς τοῦ Διός καὶ τῆς Ἀφροδίτης, μαζί μὲ τὴν Σελήνη ὡς ἀγαθοποιοὺς λόγῳ τῆς εὐκράτου φύσεώς τους καὶ ἐπειδὴ ἔχουν ἄφθονο τὸ θερμὸ καὶ τὸ ὑγρό. Ἐνῶ γιὰ τοὺς πλανῆτες τοῦ Κρόνου καὶ τοῦ Ἄρεως ἐθεώρησαν ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ φέρουν εἶναι τῆς ἀντιθέτου φύσεως, κακοποιοὶ ὄντες, ὁ πρῶτος λόγῳ τοῦ ὑπερβολικοῦ του ψύχους και ὁ δεύτερος γιὰ τὴν ὑπερβολική του ξηρότητα.
Ὅσο γιὰ τὸν Ἥλιο καὶ τὸν πλανήτη τοῦ Ἕρμοῦ, ἐθεώρησαν ὅτι ἔχουν ἀμφότερες τὶς δυνάμεις, τὴν ἀγαθοποιὸ καὶ τὴν κακοποιό, ἐπειδὴ εἶναι τῆς φύσεώς τους νὰ γίνονται κοινωνοὶ καὶ νὰ συνδυάζουν τὴν ἐπίδρασή τους μὲ αὐτὴν τῶν ἄλλων πλανητῶν, μὲ ὅποιον ἀπὸ ἐκείνους συνδέονται διὰ κυρίας ὄψεως.
| ΑΓΑΘΟΠΟΙΟΙ | ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ | ΕΠΙΚΟΙΝΟΙ |
|---|---|---|
 Δίας |
 Κρόνος |
 Ἥλιος |
 Ἀφροδίτη |
 Ἄρης |
 Ἑρμῆς |
 Σελήνη |
– Ἀρσενικοὶ καὶ θηλυκοὶ
Ἐπειδὴ τὰ πρωταρχικὰ γένη τῶν φύσεων εἶναι δύο, τὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό, καὶ ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες δυνάμεις ἡ ὑγρασία εἶναι ἰδιαίτερως θηλυκή – διότι καὶ γενικότερα αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ὑπάρχει σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ εἰς ὅλα τὰ θηλυκά ἑνῶ τὰ ἅλλα στοιχεῖα περισσότερο εἰς τὰ ἀρσενικά – καλῶς μᾶς ἔχει παραθοδεῖ ὅτι ἡ Σελήνη καὶ ὁ πλανήτης τῆς Ἀφροδίτης εἶναι θηλυκοί, ἐπειδὴ μετέχουν τοῦ ὑγροῦ στοιχείου τὸ περισσότερο, ἐνῶ ὁ Ἥλιος καὶ οἱ πλανῆτες τοῦ Κρόνου, τοῦ Διός, καὶ τοῦ Ἄρεως ἀρσενικοί. Ὅσο γι’ αὐτὸν τοῦ Ἑρμοῦ εἶναι κοινωνὸς ἀμφοτέρων τῶν γενῶν, καθότι εἶναι ἐξίσου καὶ ὑγραντικὸς καὶ ξηραντικός.
| ΑΡΣΕΝΙΚΟΙ | ΘΗΛΥΚΟΙ | ΕΠΙΚΟΙΝΟΣ |
|---|---|---|
| Ἥλιος |
Σελήνη |
Ἑρμῆς |
| Κρόνος |
Ἀφροδίτη |
|
| Δίας |
||
| Ἄρης |
– Ἡμερινοὶ καὶ νυκτερινοὶ
Ἀπὸ τὰ διαστήματα ποὺ συνθέτουν τὸν χρόνο τὰ πλέον προφανῆ εἶναι δύο, καὶ ἀπὸ αὐτὰ ἡ ἡμέρα εἶναι περισσότερο ἀρσενικὴ λόγῳ τῆς θερμότητος καὶ τῆς δράσεως ποὺ τὴν χαρακτηρίζουν, ἐνῶ ἡ νὺξ περισσότερο θηλυκὴ λόγῳ τῆς υγρασίας καὶ τῆς ἀναπαύσεως. Ἀκολούθως μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ὅτι ἡ Σελήνη καὶ ὁ πλανήτης τῆς Ἀφροδίτης εἶναι νυκτερινοί, ἐνῶ ὁ Ἥλιος καὶ ὁ πλανήτης τοῦ Διός ἡμερινοί. Ὁ δὲ τοῦ Ἑρμοῦ εἶναι καὶ πάλι ἐπίκοινος· ἡμερινὸς ὅταν προπορεύεται τοῦ Ἡλίου καὶ εἶναι πρωινὸς (ἐῴος), καὶ νυκτερινὸς ὅταν ἀκολουθεῖ τὸν Ἥλιον καὶ εἶναι ἑσπέριος.
Ἀπέδωσαν ἐπίσης ἑκατέρᾳ τῶν ὁμάδων αὐτῶν – ἡμερινὴ καὶ νυκτερινὴ αἵρεση – τοὺς δύο κακοποιοὺς πλανήτας, ὄχι ὅμως συμφώνως πρὸς τὴν ἀρχὴ τῆς παρομοίου φύσεως ἀλλὰ ἀκριβῶς τῆς ἐναντίας. Διότι ὅταν τὰ ἀγαθοποιὰ συνδυάζονται μὲ τὰ ὅμοιά τους ἡ εὐεργετική τους ἐπιρροὴ αὐξάνει, ἐνῶ ὅταν τὰ φθαρτικὰ συνδυάζονται μὲ τὰ ἀνόμοιά τους μέγα μέρος τῆς ζημιογόνου ἐπιρροῆς τους καταλύεται.
Λοιπὸν ἐπειδὴ ὁ πλανήτης τοῦ Κρόνου εἶναι ψυκτικὸς τὸν κατένειμαν μαζὶ μὲ τὴν θερμότητα τῆς ἡμέρας ὥστε νὰ μειώνεται ἡ κακοποιός του δρᾶση, ἐνῶ ὁ πλανήτης τοῦ Ἄρεως ἐπειδὴ εἶναι ξηραντικός, κατετάχθη μαζὶ μὲ τὴν ὑγρασία τῆς νυκτός. Ἔτσι ὁ καθένας τους, ἀποκτώντας διὰ τῆς κράσεως αὐτῆς συμμετρία (καλὴ ἀναλογία), γίνεται ταιριαστὸς γιὰ τὴν ὁμάδα του, ποὺ παρέχει εὐκρασία. Ἡ αἵρεση ἔχει μεγάλη σημασία διὰ τὴν ἑρμηνευτικὴ τοῦ ὡροσκοπίου, καὶ πλανῆτες ἐντὸς αἱρέσεως εἶναι ἰσχυρότεροι κι εὐεργετικότεροι ἐὰν εἶναι ἀγαθοποιοί, καὶ ὀλιγότερο βλαπτικοὶ ἐὰν εἶναι κακοποιοί.
| ΗΜΕΡΙΝΗ ΑΙΡΕΣΗ | ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΑΙΡΕΣΗ | ΕΠΙΚΟΙΝΟΣ |
|---|---|---|
| Ἥλιος |
Σελήνη |
Ἑρμῆς |
| Δίας |
Ἀφροδίτη |
|
| Κρόνος |
Ἄρης |
